Sinif yoldaşım nişanlananda
doqquzuncu sinfin ilk ayları idi. Evdə anama bu hadisə haqqında
danışanda, bu hadisələr sənə aid deyil, sən balacasan dedi. Ancaq
sinif yoldaşlarım mənim həmyaşıdlarım idilər. O qızdan sonra, həmin
il ərzində demək olar ki, sinifin bütün qızlarını ərə verdilər, -
əlbəttə 9-cu sinifi qurtaran kimi təhsillərini də
dayandırdılar.
Bu hadisələr hamı üçün məlumdu, ancaq illər öncə buna qarşı
reaksiya yox idi və bu hadisələr sıx-sıx baş verirdi.
Bu gün elə deyil. Daha “güclü” qanunlarımız var. Gerçəklərimiz isə
budur, gündən-günə daha ağır xəbərlər alırıq. Bunun miqyaslı
şəkildə baş verdiyini desək yalan olar, ancaq bir hadisə belə bu
dəhşəti görməyimizə yetərlidir.
Bu gün 21 yaşım var. Nə qədər işləsəmdə, çalışsamda ailə üzvlərinin
gözündə mən balaca qızam. Öz həmyaşıdımın və ya daha da balacanın
bu ağrıları çəktiyini, zorla “ərə verildiyini” və hansısa
psixologiyası pozulmuş heyvan tərəfindən zorladığını, onun yerinə
qərar verildiyini, və sonrada bu bizim qayda-qanunumuzdur
deyilməsini,- təsəvvür etmək belə mənim üçün böyük travmadır.
Çox qısa zamandır ki, problemlərdən əlavə qadınların uğur
hekayələrini yazmağa başlamışam. Bu işə o ümidlə başladım ki,
regionumun və digər regionlarda yaşayan millətimin, bir çox
bariyerə baxmayaraq, uğurlu olduqlarını, irəlilədiyimizi, inkişaf
etdiyimizi göstərəcəkdim. Təsəvvür edin ki, sən insanlara yaxşı
misallar göstərmək istəyirsən, ancaq qəflətən, saniyələr ərzində
yanında elə bir hadisə olur ki, artıq özün belə dediyinə
inanmırsan...
Tələbə olduqdan sonra demək olar ki, hər gün bu cümlələri
eşidirdim: bəs sənin neçə uşağın var, necə oldu ki, sənə ərə
verməyiblər, yəqin nəsə ailən qarışıqdı. Bu mənim üçün cox
alçaldıcı idi. İllər keçir sən deyirsən ki, bilirsinizmi, vəziyyət
dəyişib, bir çox şey yaxşılığa doğru gedir, ancaq yenədə bir hadisə
baş verir və... tamamilə həvəsin qursağında qalır...
Mən təsdiq edirəm ki, bu gün mənim regionumda, xalqımın yaşadığı
hər yerdə, irəliləyiş, inkişaf var, bariyerləri aşmışıq, ancaq bir
qıraqda belə xalqımın yaşadığı yerdə baş verən ən kiçik hadisə belə
insanı narahat edir.
Susmaq, səs çıxarmamaq, qıraqdan izləmək çıxış yolu deyil. Bu bizim
adət-ənənəmiz deyil, bu tradisiyamız deyil, bu bizim mədəniyyətimiz
hansısa bir parçası deyil, heç bir zaman da olmayıb. Bu sadəcə bir
dəhşətdir.
Umid edirəm ki, bu sonuncudur...