მშობიარობა თავშესაფარში - ძალადობის მსხვერპლი, რომელსაც წასასვლელი არსად აქვს

ხშირად, გოგონებს ოჯახის წევრები, მეუღლე ან მამა - ეუბნებიან, შენ არ უნდა გააგრძელო განათლება, გოგოს რაში სჭირდება განათლებაო?

რა ვიცით აზერბაიჯანულ თემზე და ნაადრევი ქორწინებაზე? ვიცით თუ არა ამ პრობლემის ნამდვილი მიზეზი და საერთოდ ვინ არიან აზერბაიჯანლები? ბოლო ამბის შემდეგ კიდევ ერთხელ მივხდი, რომ ჯერ არ ვიცნობთ ერთმანეთს.

სოციალური ცხოვრება საზოგადოების ნაწილს აშორებს რეალური ცხოვრებისაგან. ასაკის მიუხედავად, უმრავლესობა რეკლამისთვის ცხოვრობს.

ოჯახი ის წმინდა ადგილია, სადაც თავს ყველა საფრთხისგან დაცულად ვგრძნობთ. მაგრამ, როცა ვიზრდებით, იქიდან უკვე გაქცევა გვინდა, რადგან ჩვენ მიმართ მშობლების დამოკიდუბლება მომაბეზრებელია.

გამეორება ცოდნის დედაა... ამიტომ გავმეორდები და ვიტყვი, რომ დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან 30 წლის შემდეგაც კი, ჩვენ, როგორც საზოგადოებამ, ვერ შევძელით და ვერ ჩამოვყალიბდით, თუ რას ნიშნავს საქართველო/ქართველი და ვინ არის ამ ფენომენის განუყოფელი ნაწილი. უფრო სწორად, ქაღალდზე ლამაზი სიტყვები კი გვიწერია,

ქალად ყოფნა არც ერთ საზოგადოებაში არ არის მარტივი... მეტ-ნაკლებად ყველგან, ქალად ყოფნა დაუსრულებელ ბრძოლას ნიშნავს. იმ საზოგადოებაში კი, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ, ბრძოლა ჩასახვიდანვე გვიწევს.

ნონა სამხარაძე პროფესიით ფილოლოგია. 2004 წელს მეგობრებთან და თანამოაზრეებთან ერთად არასამთავრობო ორგანიზაცია – მარნეულის დემოკრატ ქალთა საზოგადოება დააფუძნა. 2007 წლიდან მუშაობდა მარნეულის ადგილობრივ ტელევიზიაში: ჯერ ჟურნალისტის, შემდეგ კი პროდიუსერის პოზიციაზე. 2011 წლიდან Mercy Corps-ის მცირე კავკასიის ალიანსების პროგრამის ინფორმაციის კოორდინატორია. ნონა სამოქალაქო აქტივისტია და სამსახურის პარალელურად, ქალთა უფლებების დაცვისთვისაც აქტიურად იბრძვის.

11 წლის წინ, მან ცხოვრებაში შეცდომა დაუშვა. მისი ნების გარეშე, დედამ თვითნებურად უცნობ ადამიანს გააყოლა ცოლად. ფიქრობდა, რომ ბედნიერი იქნებოდა. უფროსებს არ შეეშლებათ, ბედნიერი ვიქნები, ანდა როგორმე უნდა მოვითმინოო, ამბობდა. თუმცა, ვერაფრით ბედნიერი ვერ გახდა.

28 წლის აფსანა საკუთარი ბრძოლის შესახებ გვიამბობს.