Rus dilinə nifrət etmirəm və əksinə, mənim üçün rus dili işimdə istifadə etdiyim, çox sayda sevdiyim mətnin, eləcə də müəllifin dilidir.

İndi Acarıstandayam və demək olar ki, rus dilinin eşidilmədiyi heç bir ictimai məkan yoxdur. Sosial səviyyədə bu səslər məqbul və dözüləndir.

Ancaq kütləvi şəkildə tamamilə neqativ, əksər hallarda nifrət reaksiyaları ilə qarşılaşırıq. İctimai məkanlarda erməni və azərbaycan, yaxud meqrel dili eşidiləndə bu hallar baş verir.
Azərbaycan və erməni dilində multimedia materiallarına (gürcü subtitrləri ilə) hücum və ittihamlar edilir ki, Gürcüstan Azərbaycanlıları, Gürcüstan erməniləri niyə gürcü dilində danışmırlar.

İctimai məkanlarda bu dildə danışıldığına görə, dəfələrlə narazılıq və şikayət hiss etmişəm – necə ucadan danışırlar, baş-beynimizi apardılar, bu nə dildir belə?! və s.

Etnik azlıqların sıx məskunlaşdığı bələdiyyələrdə xidmətlərin əlçatanlığı prosesindən və yerli özünüidarənin fəaliyyətindən də azlıqların dilini tamamilə çıxaran (tərcümə statusu ilə) dövlət siyasəti haqqında heç nə demirəm.

Biz öz həmvətənlərimizin və mədəni baxımdan bizə ən yaxın xalqların dilinə dözə bilməməyimizi, öz dil müxtəlifliyimizi təqib etməyimizi və imperiya, travmatik yaddaşı, yükü olan dili belə asanlıqla mənimsəməyimizi necə izah edə bilərik?

Nə ilə izah oluna bilər:

İqtisadi arqumentlə?

Daxililəşdirilmiş müstəmləkəçiliklə?

İmperiya irsi/yaddaşı ilə rus dili yenə də yüksək sivilizasiya ilə assosiasiya olunan zaman bizim yerli dillər, mədəniyyətlər periferik, geridə qalmış idi?!