საქართველოს სახალხო დამცველის აპარატთან არსებულმა ეროვნული უმცირესობების საბჭომ, 9 დეკემბერს, გარდაბნელ მასწავლებელს, ჰამიდ სადიგოვს, ტოლერანტობის ქომაგის ჯილდო გადასცა.

"როგორც ყველა საზოგადოებას, ჩვენს საზოგადოებაც აქვს პრობლემები. ეს გარდაუვალი ამბავია. მაგრამ, სამწუხაროდ, ბოლო ხუთი-ათი წლის წინ არავინ ფიქრობდა პრობლემების მოგვარებაზე. ზუსტად ამ დაგვიანების შედეგია დღევანდელი სიტუაცია.

გუნეში 17 წლის ასაკში საკუთარი ნებით დაქორწინდა. ოჯახის სიყვარულით შექმნის მიუხედავად, ის ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი გახდა და რიგი სირთულეების წინაშე აღმოჩნდა. დღეს გუნეში თბილისის ერთ-ერთ სახელმწიფო უნივერსიტეტში სწავლობს, თუმცა, მიუხედავად ამისა, ადამიანები მის მიერ განვლილ რთულ გზას და „შეცდომებს“ მუდმივად უხსენებენ.

მშობიარობა თავშესაფარში - ძალადობის მსხვერპლი, რომელსაც წასასვლელი არსად აქვს

ხშირად, გოგონებს ოჯახის წევრები, მეუღლე ან მამა - ეუბნებიან, შენ არ უნდა გააგრძელო განათლება, გოგოს რაში სჭირდება განათლებაო?

რა ვიცით აზერბაიჯანულ თემზე და ნაადრევი ქორწინებაზე? ვიცით თუ არა ამ პრობლემის ნამდვილი მიზეზი და საერთოდ ვინ არიან აზერბაიჯანლები? ბოლო ამბის შემდეგ კიდევ ერთხელ მივხდი, რომ ჯერ არ ვიცნობთ ერთმანეთს.

სოციალური ცხოვრება საზოგადოების ნაწილს აშორებს რეალური ცხოვრებისაგან. ასაკის მიუხედავად, უმრავლესობა რეკლამისთვის ცხოვრობს.

ოჯახი ის წმინდა ადგილია, სადაც თავს ყველა საფრთხისგან დაცულად ვგრძნობთ. მაგრამ, როცა ვიზრდებით, იქიდან უკვე გაქცევა გვინდა, რადგან ჩვენ მიმართ მშობლების დამოკიდუბლება მომაბეზრებელია.

გამეორება ცოდნის დედაა... ამიტომ გავმეორდები და ვიტყვი, რომ დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან 30 წლის შემდეგაც კი, ჩვენ, როგორც საზოგადოებამ, ვერ შევძელით და ვერ ჩამოვყალიბდით, თუ რას ნიშნავს საქართველო/ქართველი და ვინ არის ამ ფენომენის განუყოფელი ნაწილი. უფრო სწორად, ქაღალდზე ლამაზი სიტყვები კი გვიწერია,

ქალად ყოფნა არც ერთ საზოგადოებაში არ არის მარტივი... მეტ-ნაკლებად ყველგან, ქალად ყოფნა დაუსრულებელ ბრძოლას ნიშნავს. იმ საზოგადოებაში კი, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ, ბრძოლა ჩასახვიდანვე გვიწევს.